Prolog

Zayn

  Spojrzałem na odbicie w lustrze i skrzywiłem się. Od dłuższego czasu nie widziałem siebie w garniturze. Ten elegancki wygląd nie pasował do mojej mrocznej natury. Gdyby decyzja należała do mnie, zapewne założyłbym skórzaną kurtkę, markowy t-shirt i dżinsy. Jednak w tej sytuacji postanowiłem ustąpić Sydney. Od dawna chodziła struta, wręcz przytłoczona wszystkimi wydarzeniami. Wydaje mi się, że zaczynała wątpić, że tym razem uratuje mój tyłek.

  Droga minęła nam w ciszy. Chyba żadne z nas nie wiedziało co w tej chwili powiedzieć. „Do widzenia?” „Do zobaczenia?” A może „uda się?” To była wielka niewiadoma. Będąc szczerym chciałbym, aby było już po wszystkim. Ludzie nie mogli długo myśleć, że Malik został pokonany.

  -Cokolwiek się stanie, będę przy tobie, Zayn - powiedziała Sydney wręcz powstrzymując łzy.

  Nie byłem do końca pewny czy to co mówi jest prawdą. Faktem było, że zniosła wiele, ale czy byłaby w stanie odwiedzać młodszego brata w więzieniu? Czy jako opiekun nie plułaby sobie w brodę jednocześnie zastanawiając się gdzie popełniła błąd?

  -Nie chcę byś obwiniała siebie o moje czyny. Niektórzy ludzie po prostu rodzą się źli, ja jestem tego doskonałym przykładem -odpowiedziałem.

  Nigdy nie zastanawiałem się dlaczego taki jestem, choć ta myśl nie była zupełnie abstrakcyjna.

  -Zayn, obiecaj mi, że jeśli wszystko skończy się dobrze, zmienisz się.

  Zaśmiałem się cicho.

  -Sydney, wiesz, że to niemożliwe.

  Zamilkła i nie odezwała się już do rozpoczęcia ostatniej rozprawy.

  Zająłem swoje miejsce, to samo co na każdym przesłuchaniu. Gdyby proces trwał dłużej pewnie zacząłbym się tu czuć jak w domu.

  Niedługo później pojawiła się sędzia, a zaraz za nią grupa ludzi, od której zależała moja przyszłość.

Dla mnie common law* to istny paradoks. Jak osoby, które nienagannie zachowują się na co dzień są w stanie zrozumieć kogoś takiego jak ja? Czy ktokolwiek z nich zrobił w życiu coś złego? Dlaczego moje postępowanie oceniane jest pod względem winy przez ten marny czynnik społeczny?

  Zamyśliłem się na tyle, że nie usłyszałem jak przewodniczący zaczął wygłaszać mowę. Ocknąłem się w odpowiednim momencie by doszło do mnie jedno słowo:

  -Niewinny.

*prawo precedensowe w Anglii i USA

~*~ 

Dzień dobry.

Wiem, że jest to dla was zaskoczenie, dla mnie również. Nim zadacie jakiekolwiek pytania, pozwólcie, że sama co nieco wyjaśnię.

Zaczęło się od tego, że przeczytałam wiadomość o ciąży Gigi. To spowodowało u mnie chęć do wspomnień. Czytałam jakieś stare opowiadania o Zaynie aż trafiłam na swoje. Przeczytałam Without love w 2 godziny i poczułam niedosyt. Wtedy mnie olśniło. Pomysł na 2 część wpadł nagle i od razu postanowiłam go zrealizować. Wiem, że minęły 3 lata ale temat, który był poruszany i będzie poruszany jest nadal aktualny

Co do prologu, chciałabym byście nie myśleli, że to wszystko dla Zayna będzie takie proste. Długa droga przed nim by usłyszeć to rzekomo zbawienne słowo

Jeśli pojawią się jakiekolwiek pytania, zapraszam.

Buziaki