Rozdział 18

''Zabieraj swoje rzeczy i wyjdź. Nie możesz cofnąć tego, co powiedziałeś, wiem. Słyszałam to wszystko wcześniej, co najmniej milion razy. Nie jestem tą która zapomina, wiesz. Nie wierzę, nie wierzę w to. Odszedłeś w spokoju, zostawiając mnie w rozsypce. Za ciężko mi oddychać, upadam teraz na kolana... Mam już dość tej samej starej miłości. To gówno, to mnie rozdziera. Mam już dość tej samej starej miłości. Moje ciało ma już dość. Oh, ta sama stara miłość...'' 

Selena Gomez - Same old love 

~*~ 

  Przyszedł ten moment powrotu do szkoły. Przez kilka dni siedziałam w domu walcząc ze swoimi ogromnymi siniakami. Jak miałam się tak pokazać? Wciąż próbowałam przypomnieć sobie skąd te fioletowe ślady znalazły się na mojej skórze. Nie miałam kogo o nie zapytać. Ostatnia rozmowa jaką przeprowadziłam z Zaynem zraniła mi serce jeszcze bardziej. Starałam się nie myśleć o jego miodowych oczach. Rozum podpowiadał mi żebym o nim zapomniała. Trudno było wymazać te dobre ale i te przykre wspomnienia. Były jak spacer na boso po rozżarzonych kamieniach.

  Wstałam wcześniej i dokładnie się umyłam. Nałożyłam mnóstwo kremu i podkładu na szyję aby przyciemnić widoczne ślady imprezy. Jedyne na co nie byłam przygotowana to konfrontacja z ludźmi. Już wyobrażałam sobie wszystkie plotki na mój temat oraz przeszywające spojrzenia. Zrobiłam mocny makijaż chyba tylko po to, by dodać sobie trochę odwagi przed tym, co czekało na mnie w szkole. Minęłam się z mamą na schodach. Od dawna nie rozmawiałyśmy dłużej niż kilka sekund. Kobieta zajęta była pracą, a ja swoimi rosnącymi zmartwieniami. Doprowadziło to do utraty naszych kontaktów.

  -Może zjemy w końcu wspólnie kolację? – zapytała, gdy byłam już gotowa do wyjścia.

  Brakowało mi bliższych relacji z rodzicielką. W tamtym czasie tylko z nią mogłam szczerze porozmawiać.

  -Czemu nie – odpowiedziałam i wyszłam na autobus.

  Drogę do szkoły umilała mi piosenka Justina Timberlake’a – Mirrors. Pozwalała mi zostawić gdzieś cały wewnętrzny ból. Lecz kiedy tylko przekroczyłam furtkę szkoły, czułam spojrzenia. Słuchawki spoczywały w moich uszach kiedy mijałam kolejne roześmiane osoby. Znów udawałam twardą, a w rzeczywistości rozpadałam się. Ta impreza była jednym z największych błędów. Teraz potworni licealiści nie dadzą mi szybko upragnionego spokoju. Minęłam sarkastyczne spojrzenie Kit i prędko pognałam pod klasę. Tak bardzo chciałabym cofnąć czas i nie stawić się u niej w domu. Najgorsze było jednak to, że nie pamiętałam całej imprezy.  Kto wie co się wówczas ze mną działo.

  Na końcu korytarza dostrzegłam Veronicę. Złość rosła we mnie gdy się zbliżała. Wyglądała na wykończoną, nawet nie dbała o to, żeby się pomalować. Pod oczami miała ogromne wory i była bardzo blada. Kiedyś przejęłabym się jej stanem. Teraz byłam pewna, że to kolejna zakrapiana impreza, na której się pojawiła. Zdziwiłam się gdy podeszła do mnie. Błądziła po mojej twarzy oczami szukając wsparcia. Lecz ja nie rozumiałam dlaczego. Zraniła mnie, wciąż przed oczami miałam scenę jak całuje się z Zaynem.

  -Możemy chwilę pogadać? Chciałabym wyjaśnić ci niektóre sprawy – odezwała się niepewnie nie chcąc mnie denerwować.

  Ostatnim razem nasza konfrontacja nie zakończyła się za dobrze. Do tej pory bolała mnie ręka, po tym jak się szarpałyśmy.

  -Daj mi spokój – westchnęłam zrezygnowana.

  Już nie miałam siły by krzyczeć. Potrzebowałam samotności w swoim cierpieniu.

  -Ray, proszę cię – zaskomlała mając łzy w oczach.

  Zdziwiłam się widząc ją w takim stanie. Veronica Hodkin nigdy nie płakała, ani nie użalała się nad sobą. Była dziewczyną pełną życia i pozytywnej energii. Kilka razy stawiałam ją sobie jako wzór do naśladowania. Ewidentnie w tamtej chwili musiało się coś stać. A ja nie mogłam przekreślić naszej przyjaźni. Byłyśmy sobie bardzo bliskie i musiałam jej pomóc, mimo wszystko. Ruszyłam do damskiej toalety, a blondynka za mną. Oparła się o umywalkę ocierając twarz. Serce kruszyło się na ten widok.

  -Powiedz mi co się stało – wypowiedziałam zmartwiona.

  Właśnie wtedy spojrzała na mnie tęczówkami pełnymi bólu. Usta jej drżały.

  -Nie pocałowałam Zayna dlatego, że chciałam. Właściwie on wcale mi się nie podoba – zaczęła cicho.

  -Więc dlaczego to zrobiłaś? – nie mogłam powstrzymać się od zadania podstawowego pytania.

  -Byłam kilka miesięcy temu na domówce. Mnóstwo osób zalanych i zajaranych, a w tym wszystkim ja. Kai także się tam pojawił i sama nie wiem jak to się stało, ale całowaliśmy się w jakimś łóżku. Potem on wyciągnął telefon i zaczął robić mi nagie zdjęcia. Nie byłam w stanie powstrzymać jego rąk. To było straszne. Niedawno Kai zaczął szantażować mnie tymi zdjęciami. Było mi wstyd przyznać się przed tobą więc robiłam to co mi kazał, by je odzyskać. Chciał, bym znienacka pocałowała Malika na twoich oczach, a ja głupia to zrobiłam. Oddał mi fotografie, ale doprowadził do zniszczenia naszej przyjaźni. Jest mi bardzo przykro, Ray – wyrzuciła z siebie wszystko, co przede mną ukrywała.

  Byłam w szoku. Nie sądziłam, że taka jest prawda. Skreśliłam Verę nie pozwalając jej wcześniej na wyjaśnienia. Momentalnie cała złość na przyjaciółkę gdzieś odpłynęła. Zaczęłam jej współczuć za to co ją spotkało. Jak Kai Parker mógł zrobić coś takiego? Mój były chłopak szantażystą i zboczeńcem? Głowa pękała mi od mnóstwa myśli. Przytuliłam załamaną przyjaciółkę. Nie zasłużyła na takie traktowanie.

  -Dobrze, że więcej osób nie ujrzało tych zdjęć. Obiecuję, że porozmawiam poważnie z nim, by pożałował, ale dlaczego wymyślił coś takiego? – zapytałam po chwili.

  -Mówił coś o zemście za to, że go zostawiłaś – szepnęła – Ray, on jest nieobliczalny.

~*~

  Mijały dni, a Zayn nie pojawiał się w szkole. Nie tylko ja zastanawiałam się dlaczego nagle zniknął. Dziewczyny, które udało mu się poderwać chodziły smutne. Najprzystojniejszy arogant w liceum pozostawił po sobie mnóstwo plotek i paniki. Jego samochód zniknął spod domu, a z tego co słyszałam nie odbierał od nikogo telefonu. Lecz wydawało mi się, że to lepiej gdy go nie ma. Nie zmuszał mnie znów na cierpienie z powodu patrzenia na niego. Bez Malika było spokojniej. Powoli przyzwyczajałam się do jego nieobecności. Przez pierwsze dni obserwowałam czy porsche nie stoi na parkingu, lecz tego wtorku także go nie było. Kit chodziła po szkole zamyślona, zachowywała się jak nie ona. Nie obrażała innych ani się nie wyśmiewała. Brak Zayna zmienił wszystkich. Dyrektor zapewne cieszył się z tego, że ma spokój od największego łobuza. Przez ten czas mogłam naprawić swoją przyjaźń z Veronicą. Ten spór umocnił więź, która nas łączyła. Wraz z brakiem Zayna, nie pojawiał się także Kai. Uniemożliwiało mi to wygarnięcie mu jakim jest chamem. Żałowałam, że z nim byłam. Wstyd mi było, że nie dostrzegłam wcześniej jego prawdziwej twarzy. Brzydziłam się chłopakami.

  -Słyszałam, że Malika ściga policja dlatego zniknął – odezwała się moja przyjaciółka, gdy spotkałam ją na szkolnym parkingu we wtorek.

  Analizowałam chwilę to, co usłyszałam. Zayn chodził do kasyna i zadawał się z podejrzanymi typami. Kto wie, czy jego interesy były legalne. Pamiętam jak znalazłam w schowku jego samochodu pistolet. Był niebezpieczny, a jeżeli to co mówiła Vera było prawdą, popełnił przestępstwo i zniknął.

Mimo tego, że od imprezy minęło kilka tygodni, ludzie wciąż dziwnie się na mnie patrzyli. Z czasem się przyzwyczaiłam. Na szczęście fioletowe siniaki zniknęły z mojego ciała. Odetchnęłam z ulgą, że nie musiałam dłużej tego ukrywać pod warstwą pudru. Podczas przerwy obiadowej na stołówce jak zwykle panował hałas. Część głośno się śmiała, inni rozmawiali. Usiadłyśmy z blondynką przy najbardziej oddalonym stoliku. Podeszła do nas jedna z dziewczyn, która od zawsze mnie nie lubiła bez określonego powodu. Widziałam Jane kilka razy w aucie Malika, pewnie z nią także miał krótki epizod.

  -Czego tu chcesz? – zdziwiłam się, że Hodkin tak ostro potraktowała tą pustą lalę.

  Dosiadła się z bezczelnym uśmiechem do naszego stolika. Cała sytuacja była bardzo dziwna.

  -Rayna, zauważyłaś pewnie, że wszyscy ciągle się z ciebie śmieją, prawda? – była bezczelna i nastawiona do tego by mnie zranić.

  -O co ci chodzi, Jane?

  Wyjęła z kieszeni kamizelki swój nowy telefon i chwilę w nim klikała. Patrzyłyśmy się na siebie z Veronicą z zaskoczeniem. Bez słowa przysunęła ekran tak bym zobaczyła to co włączyła. Na filmiku byłam ja. Leżałam na ziemi kompletnie pijana wśród wrzeszczącego tłumu. Od razu domyśliłam się, że materiał pochodzi z imprezy Kit. Nie mogłam patrzeć  na to upokorzenie.

  -Poczekaj na kolejny urywek – zaśmiała się dziewczyna.

  Osoba z telefonem stała przed drzwiami. Na początku wydawało mi się, że kameruje wyłącznie drewniany wyrób. Jednak kiedy wsłuchałam się w dźwięki, oniemiałam. Zza drzwi dochodziły krzyki dziewczyny, a sądząc po minie Jane, były moje.

  -Po internecie krąży nagranie jak uprawiasz seks, gratulacje Rayna.

  Całe moje życie wraz z tymi słowami straciło sens.

~*~ 

Czy ktoś domyśla się tożsamości gwałciciela?

Rozdział 21 przyniesie odpowiedź

Do następnego <3